Strafford (Thomas Wentworth, graaf van), een Engelsch staatsman, geboren den 13den April 1593 uit een oud geslacht in het graafschap York, werd in 1621 lid van het Lager Huis, waar hij zich verzette tegen de staatkunde van Jacob I en Karel I. Weldra echter spoorde zijne eerzucht hem aan, vrede te sluiten met het Hof, en na den dood van Buckingham benoemde de Koning hem in 1628 tot lid van den geheimen raad en tot gouverneur der noordelijke provinciën. Eerlang was hij met bisschop Laudand de sterkste steun van Karel I, en hij bevorderde diens pogingen om zich meester te maken van het onbeperkte gezag. In 1632 vertrok hij als stadhouder naar Ierland en deed er door despotieke maatregelen de Koninklijke waardigheid eerbiedigen. Bij het uitbarsten der omwenteling in Schotland (1638) wist hij aan het Iersche Parlement ruimer onderstand ter onderdrukking van die beweging af te persen, waarna Karel I hem tot graaf van Strafford en lordluitenant van Ierland verhief.
Op zijn aandringen werd het Parlement in 1640 ontbonden en trok men tegen de Schotten te velde. Hij werd aanvoerder der Koninklijke troepen in Yorkshire, maar toen de Koning zich genoodzaakt zag, het Parlement weder bijeen te roepen, leverde in November 1640 het Huis der Gemeenten tegen hem en Laud de beschuldiging in, dat hij den Koning had opgehitst tot den strijd tegen het volk en tot schennis der aloude regten. Strafford verdedigde zich met groote bekwaamheid en reeds hield men zich verzekerd van zijne vrijspraak, toen het Lager Huis, op voorstel van Haslerigh, den weg van regten verliet en door den „bill of attainder” den gehaten minister wegens hoogverraad ter dood veroordeelde. De lords, bevreesd voor het volk, bekrachtigden dat vonnis met eene meerderheid van 7 stemmen , en toen de Koning aarzelde het te onderteekenen, spoorde Strafford hem daartoe aan in een eigenhandigen brief, opdat het Rijk voor grootere beroeringen bewaard zou blijven. Toen kwam de Koning tot een besluit, en Strafford werd den 12den Mei 1641 onthoofd. Na de restauratie van Karel II werd hij in zijne eer hersteld, en zijn oudste zoon erfde de waardigheid van pair.
