Sidon, eene oude, vermaarde stad van Phoenicië, aan de Middellandsche Zee gelegen en in het bezit van eene dubbele haven, klom onder alle steden des lands het eerst tot welvaart en bloei, verkreeg eene soort van heerschappij over hare zustersteden (1600— 1100 vóór Chr.) en stichtte vele volkplantingen (Hippo, Oud-Carthago enz.). De Sidoniërs dreven een uitgebreiden en voordeeligen handel: zij hadden glasfabrieken, linnenweverijen enz., wier voortbrengselen elders zeer in den smaak vielen. Tevens waren zij vergevorderd in de sterre- en cijferkunde, alsmede in de scheepvaartkunde bij nacht. Ook toen zij later zich onderwerpen moesten aan de magtige rijken van Klein-Azië (Assyrië en Babylon), bleef Sidon eene aanzienlijke stad. Onder de Perzische heerschappij kwam zij in verzet tegen Artaxerxes Ochus, maar werd door dezen na een hardnekkigen tegenstand in 351 ingenomen en verwoest.
Na hare herstelling moest zij zich overgeven aan Alexander de Groote, die er een onderkoning benoemde. Later bevond zij zich bij afwisseling onder het gezag van Egypte en Syrië, totdat zij ingelijfd werd in het Romeinsche Rijk. Thans draagt zij den naam van Saïda.
