Semitische talen is de gebruikelijke naam eener groep van vermaagschapte talen, die in Vóór-Azië en Noord-Afrika worden gebezigd, zonder dat de volken, bij welke zij in gebruik zijn, naauwkeurig zamenvallen met de stammen, die, volgens den Bijbel, van Sem afkomstig zijn. Men splitst die talen in 3 afdeelingen, namelijk de Arameesche, de Kanaänietische en de Arabische. De eerste afdeeling omvat de taal der oude Assyriërs, welke eerst in den jongsten tijd door ontcijfering van het wig- of keilschrift bekend is geworden, — voorts het Chaldeeuwsch, waarvan men kleine gedeelten in den Bijbel, in den Targoem en in den Talmud aantreft, — het Mandaeïsch, waarschijnlijk in den aanvang der middeneeuwen ontstaan, — en eindelijk het Syrisch (met een afzonderlijk alphabet), thans tot de doode talen behoorend. Tot de Kanaänietische afdeeling rekent men: het Hebreeuwsch, dat reeds in de 6de eeuw vóór Chr. als levende taal begon te verdwijnen en door het Nieuw-Hebreeuwsch vervangen werd, en het Phoenicisch, benevens het Punisch of de taal van Carthago.
De Arabische afdeeling wordt gevormd door het Arabisch met zijne talrijke tongvallen, het Himjaritisch of de taal van oude opschriften, in den jongsten tijd in het zuiden van Arabië ontdekt, het Ekhili, dat aldaar gesproken wordt, en het Aethiopisch, te voren in het noorden van Afrika en langs de kust der Roode Zee in gebruik. Dit laatste is vermaagschapt met de thans in Abessinië gebruikelijke 3 talen, het Amharisch, het Tigre en het Harari. De Semitische talen hebben een groot aantal gelijke wortels en taalkundige vormen en daarenboven gezamenlijk de eigenschap, dat elke wortel uit 3 medeklinkers bestaat, welke steeds onveranderd blijven, terwijl de daartusschen geplaatste klinkers veranderen naar gelang van de verschillende taalkundige vormen. Dit is het grootste onderscheid tusschen de Semitische en de Indo-Germaansche talen, en alle pogingen, om verband tusschen die beide groepen aan te wijzen, zijn tot nu toe vruchteloos geweest.
