Schulenburg (Johan Matthias), rijksgraaf en veldmaarschalk in dienst der Venetiaansche Republiek, geboren te Emden bij Magdeburg den 8sten Augustus 1661, nam bij de troepen van den hertog van BrunswickWolfenbuttel deel aan zeven veldtogten tegen de Turken, werd in 1698 generaal-majoor en chef van een Duitsch regiment onder Victor Amadéus, hertog van Savoye, werkte het volgende jaar mede tot het het dempen van een opstand der Waldenzen en streed in 1701 aan het hoofd eener brigade bij het leger van den maarschalk Catinat. In 1702 werd hij luitenant-generaal in dienst van Augustus II van Polen en voerde bevel in den voor de Saksen noodlottigen slag bij Klissow (19 Julij 1702) over de Saksische infanterie van het centrum. In den winter van 1704 erlangde hij in Polen het opperbevel over de geheele armee en volbragt een meesterlijken terugtogt naar Silézië. Aan het hoofd van een korps, uit Saksen en Russen bestaande, deed hij in 1706 nogmaals een inval in Polen, maar werd door den Zweedschen veldmaarschalk Renschild bij Fraustadt geslagen.
In 1708 trok hij met Saksische hulptroepen van de armee van Marlborough in Vlaanderen, was tegenwoordig bij den slag van Oudenaarde en bij de belegering van Eijssel en Doornik, voerde bij Malplaquet het bevel over 40 bataljons, nam deel aan de belegering van Bergen en Douai en noodzaakte Béthune zich over te geven. In 1711 verwisselde hij de Saksische dienst met de Venetiaansche en werd tevens door den Keizer in den gravenstand opgenomen. De door hem bestuurde verdediging van Corfoe met geringe strijdkrachten is een der meestberoemde feiten uit de nieuwere krijgsgeschiedenis. Daarop volgden de verovering van de vesting Butrinto en het bezetten van Santa Maura. In 1718 ondernam Schulenburg een inval in Albanië, maar moest wegens den Vrede van Passarowitz terugtrekken. In de volgende 29 jaar spande hij zijne krachten in om het oorlogvoerend vermogen van Venetië te versterken, en overleed den 14den Maart 1747. De Republiek deed ter zijner eer te Corfoe een gedenkteeken verrijzen.
