Saksen-Weimar-Eisenach (Karel Bernard, hertog van), een verdienstelijk krijgsman, geboren te Weimar den 30sten Mei 1792, was een zoon van den groothertog Karel August en van Louise, prinses van Hessen Darmstadt. Hij genoot eene voortreffelijke opvoeding, omhelsde de krijgsdienst en woonde reeds op 14-jarigen leeftijd den slag van Jena bij. Als majoor bij den generalen staf in Saksische dienst nam hij deel aan den veldtogt van 1809 en onderscheidde zich bij Wagram. In 1815 echter verliet hij de Saksische dienst en trad als kolonel en chef van het regiment Oranje-Nassau in de Nederlandsche gelederen, streed met ongemeene dapperheid in den slag bij Waterloo, trok naar Frankrijk, keerde vervolgens naar Nederland terug, waar hem het bevel werd opgedragen over eene brigade infanterie en zag zich in 1816 bevorderd tot generaal-majoor.
In 1818 werd hij provinciaal kommandant van Oost-Vlaanderen, en volbragt in 1825 met de korvet „Pallas” eene wetenschappelijke reis naar Engeland en naar de Vereenigde Staten. Eene beschrijving van die reis werd naar zijne aanteekeningen door den geheimraad Luden opgesteld en in het licht gegeven; zij is eenigen tijd daarna in het Nederlandsch vertaald. In den Tiendaagschen Veldtogt nam hij als luitenant-generaal deel aan verschillende gevechten, ontzette Maastricht en zocht den opstand te Antwerpen te dempen. Den 6den December 1848 werd hij aangesteld tot kommandant van het leger in Neêrlandsch-Indië. Hij verscheen aldaar in 1849, kommandeerde de derde expeditie naar Bali en werd bevorderd tot generaal der infanterie. In 1852 keerde hij om redenen van gezondheid naar Nederland terug, ontving het volgende jaar pensioen, nam in 1854 zitting in het comité van defensie en overleed den 31sten Julij 1862. Hij schreef nog: „Précis de la campagne de Java avec cartes et plans (1834)”, en was lid van onderscheidene geleerde genootschappen.
