Ridderorden noemt men uitwendige eereteekenen, door Vorsten toegekend aan de zoodanigen, wier burgerlijke of militaire verdiensten zij eene onderscheiding waardig achten. Oorspronkelijk werden die teekens gedragen ter herkenning van bepaalde ridderlijke orden, bijv. van de Malthezer ridders, van de Duitsche of van de Tempelridders. Vervolgens verleenden de Vorsten dergelijke onderscheidingsteekens aan hunne getrouwste aanhangers en in het algemeen aan hen, van wie zij diensten ontvangen of te hopen hadden.
Al wordt ’s menschen verdienste ook niet grooter door zoodanig vorstelijk gunstbetoon, toch zijn velen er zeer op gesteld, het openlijk bewijs van hunne verdiensten in den vorm van een kruisje of lintje op hun kleed te mogen dragen. Het spreekt wel van zelf, dat de Vorsten hiervan ruimschoots gebruik maken, om velen door een goedkoop bandje aan hun persoon te verbinden. Daardoor echter zijn in onze eeuw de ridderorden niet weinig in beteekenis verminderd, al wordt ook in vele landen eene voorafgaande voordragt van den ministerraad of van een kapittel vereischt.
Tot de oudste ridderorden behooren die der Sancta Ampulla, ingesteld door Clovis in 499, — die van den Eikel gesticht in 722 door Garcias Ximenes, koning van Navarre, en die van la Genette, afkomstig van Karel Martel in 726. Wij zullen de lange lijst der buitenlandsche ridderorden hier niet mededeelen en slechts de Nederlandsche vermelden, het jaar der instelling er achter voegend, namelijk: de Militaire Willems-orde (1815) en de Orde van den Nederlandsche Leeuw (1815). De Gouden Leeuw van Nassau (1858) is eene familie-orde en de Orde van de Eikenkroon eene Luxemburgsche. Tot de oudere Nederlandsche ridderorden behooren die van St. Jacob (1290 door Floris V), die van St. Anthonie (1382 door Albrecht van Beijeren), die van den Tune (1338 door denzelfden), en de orde der Unie (1807 door koning Lodewijk Napoleon). Bij den aanvang van onze worsteling met Spanje waren vele aanzienlijke Nederlanders ridders van het Gulden Vlies (ingesteld in 1430).
