Ramus (Petrus), eigenlijk Pierre de la Ramée, een verdienstelijk wis- en letterkundige, geboren in 1515 te Cuth in Vermandois, studeerde te Parijs in de wijsbegeerte en trad toen op als bestrijder van de scholastieke wijsbegeerte der aanhangers van Aristóteles. Zijne „Institutionum dialeeticarum libri II (1543)’" en zijne „Animadversionum in dialecticam Aristotelis libri XX (1543)”, waarin hij de logica van Aristóteles verwierp en eene betere in de plaats stelde, werden door eene door Frans I benoemde commissie „roekeloos, verkeerd, goddeloos en valsch” verklaard, zoodat zij zooveel mogelijk vernietigd moesten worden. Niettemin werd hij in 1551 benoemd tot hoogleeraar in de dialectica en rhetorica aan de universiteit te Parijs, en deze is aan hem onderscheidene voortreffelijke inrigtingen verschuldigd. Als aanhanger van Calvijn werd hij meer dan eens uit zijne betrekking ontslagen, zoodat hij gelegenheid vond om Italië, Duitschland en Zwitserland te bezoeken.
In 1571 keerde hij terug naar Parijs en werd er het slagtoffer der Bloedbruiloft (24 Augustus 1572). Van zijne geschriften vermelden wij nog: „De moribus veterum Gallorum”, — „De militia Caesaris”,—en „Professio regia (1569)”. Ook schreef hij leerboeken voor wiskunde, voor Grieksche en Latijnsche taal enz.
