Procureur is de naam van een ambtenaar, die in een civiel regtsgeding de geschilvoerende partijen vertegenwoordigt. Alle in het geding voorkomende eischen, antwoorden, verzoeken aan den regter enz. moeten schriftelijk door een procureur namens de door hem vertegenwoordigde partij worden ingediend en bij de regtbank voorgelezen. Die stukken mogen niet worden onderteekend of voorgedragen door de partijen. Op die wijze heeft de wet het ambt van den procureur onmisbaar gemaakt, behalve voor het kantongeregt.
De partijen mogen niet zelven hunne zaak bepleiten, maar de stukken, waarop regt gedaan wordt, moeten van den procureur afkomstig zijn. Deze instelling is bij ons reeds zeer oud en door de Fransche wet in den aanvang dezer eeuw hervormd en bevestigd. In iedere dagvaarding moet de eischer dus vermelden, wie zijn procureur is, en binnen een bepaalden tijd moet de gedaagde ook een procureur stellen. Partijen worden geacht domicilie te hebben gekozen bij den procureur, en aan dezen worden alle stukken bezorgd. De procureurs moeten bij de pleidooijen tegenwoordig zijn, alsook bij het voorlezen van het vonnis. Hunne benoeming geschiedt door den Koning op voordragt van de regtbank, waarbij zij werkzaam zullen zijn.
Hun aantal is beperkt tot een vast cijfer in elk arrondissement, bij elk Hof en bij den Hoogen Raad. zij behoeven den doctoralen graad in de regten niet te bezitten. Intusschen geeft die graad hun het regt om ook als advocaat te pleiten in zaken, waarover de arrondissementsregthanken in hoogste ressort beslissen. De procureurs staan onder het toezigt van het regtscollegie, waaronder zij werkzaam zijn. Bepalingen omtrent de procureurs vindt men in de Koninklijke besluiten van 14 September 1838 (Staatsblad n° 36), van 8 April 1839 (Staatsblad n° 10) en van 5 December 1844 (Staatsblad n°. 61). In de laatste jaren is de afschaffing van het procureurschap in ons Vaderland meermalen ter sprake geweest.
