Polycrates, een zoon van Aeacus en beheerscher van het eiland Samos van 535 tot 522 vóór Chr., regeerde eerst met zijne broeders Pantagnotus en Syloson en later, na het vermoorden van eerstgenoemde en het verbannen van laatstgemelde, geheel alleen. Hij handhaafde zijn gezag door eene vreemde lijfwacht en veroverde met zijne vloot van 100 galeijen onderscheidene steden op het vasteland en de eilanden, vooral op Milete en Lesbos, en maakte Samos tot het middelpunt van een grooten zeestaat, die den geheelen archipel beheerschte. Hij riep de uitstekendste kunstenaars van Hellas aan zijn Hof, om een prachtig paleis te bouwen en met standbeelden te versieren, terwijl Anácreon en Ibycus door hunne liederen luister schonken aan zijne feesten. Zijn zegelring was door de meesterhand van Theodorus vervaardigd.
Voorts bevorderde hij de wetenschap en riep den vermaardsten geneesheer van dien tijd, Democedes van Croton, aan zijn Hof. Er werd eene groote oorlogshaven aangelegd, alsmede eene waterleiding, en de tempel van Here (Juno), het Heraeum, werd het prachtigste heiligdom der Hellenen. Toch was hij gehaat bij het volk wegens zijne dwingelandij, en zijn onverzadelijk streven naar rijkdom en magt voerde hem ten val. Een opstand op de vloot, ter hulpe gezonden aan Cambyses tegen Egypte, werd gedempt (5251 en een aanval der Peloponnesiërs op Samos afgeslagen, maar in 522 liet zich Polycrates onder voorwendsel van eene gemeenschappelijke onderneming tegen Perzië, door den Perzischen landvoogd Orontes naar Magnesia lokken, waar hij aan het kruis werd gehecht. Eene oude sage van zijne vriendschap met Amasis van Egypte heeft aan Schiller de stof geleverd voor zijn gedicht: „Der Ring des Polycrates”.
