Pelagius is de naam van twee Pausen. Pelagius I, een geboren Romein, werd diaconus der R. Katholieke Kerk, en vervolgens pauselijk gezant en apocrisiarius te Constantinopel, in welke betrekking hij medewerkte tot veroordeeling der gevoelens van Orígenes. In 555 werd hij tot Paus gekozen.
Daar hij in de kerkelijke twisten zeer toegevend was jegens de Grieken, zoodat hij de besluiten erkende van het Vijfde Oeconomisch Concilie en de „Drie Kapittels” goedkeurde, werd een groot gedeelte der Westersche Kerk afvallig van hem. Hij overleed den 28sten Februarij 560. — Pelagius II, geboren te Rome, maar van Gothischen oorsprong, werd na den dood van Benedictus I gedurende de belegering van Rome door de Longobarden op den Pauselijken stoel geplaatst (578) en overleed aan de pest den 8sten Februarij 590. — Zie voorts onder Pelagianen.
