Palimpsest, van de Grieksche woorden παλίν ψηστὸς (nogmaals uitgewischt) en in het Latijn codex rescriptus (herschreven boek), noemt men een parkement, waarvan het oorspronkelijk schrift uitgewischt is, om er iets anders op te schrijven. Wegens de kostbaarheid van het parkement nam men in de middeneeuwen, vooral in de kloosters, dikwijls dit middel — namelijk het uitwisschen — te baat, om het zich te verschaffen. In onze eeuw echter is het meermalen, vooral door toepassing der scheikunde, gelukt, het latere schrift te doen verdwijnen en het oudere weder leesbaar te maken.
Reeds in de 18de eeuw ontdekte men op die wijze een gedeelte van het 91ste boek van Livius, de Gothische bijbelvertaling van Ulfilas in de bibliotheek te Wolfenbüttel enz. Angelo Mai en Peyron bragten uit palimpsesten, welke aan het klooster Bobbio bij Genua hadden toebehoord, overblijfselen aan het licht van het werk van Cícero: „De Republica”, alsmede fragmenten uit de brieven en redevoeringen van Fronto. Ook de „Institutiones” van Gajus zijn op die wijze te Verona teruggevonden.
