Narbonne-Lara (Louis, graaf van), minister van Oorlog in Frankrijk en geboren den 24sten Augustus 1755 te Colorno in het hertogdom Parma, was een telg van het Spaansche geslacht Lara, ontving zijne opvoeding aan het Hof te Versailles, trad in dienst bij het Fransche leger, klom spoedig op en behoorde tot de partij der constitutionéle Koningsgezinden. In 1791 vergezelde hij de tantes van den Koning op hare vlugt, doch keerde, nadat zij te Germain le Duc in hechtenis waren genomen, naar Parijs terug, bezorgde haar door een decreet der Nationale Vergadering de vrijheid en bragt beiden naar Rome. Na zijne terugkomst benoemde de Nationale Vergadering hem tot veldmaarschalk, en de Koning belastte hem in December van dat jaar met de portefeuille van Oorlog. Hij bezocht daarop de kust- en grensvestingen en organiseerde 3 legers onder Rochambeau, Luckner en Lafayette.
Daar men hem wegens de invoering eener gestrenge krijgstucht lastig viel, nam hij den 10den Maart zijn ontslag en begaf zich naar het leger, totdat de Koning hem terugriep, om maatregelen tegen den dreigenden opstand te nemen. Hij kwam echter te laat en werd den 10den Augustus aangeklaagd, waarop hij, geholpen door madame de Staël, de wijk nam, eerst naar Londen, toen naar Zwitserland en eindelijk naar Saksen. In 1800 maakte hij gebruik van de uitgevaardigde amnestie om naar Frankrijk terug te keeren, waarna Napoleon I hem in 1809 tot luitenant-generaal bevorderde en met staatkundige zendingen belastte. Tot 1811 was hij gezant te München. Als adjudant van Napoleon I nam hij deel aan den veldtogt van 1812, was in 1813 ambassadeur te Weenen, bestuurde als Fransch gevolmagtigde de onderhandelingen te Praag en werd na zijn terugkeer kommandant van de Saksische vesting Torgau, waar hij weldra door het korps van generaal Tauentzien was ingesloten. Hij overleed aldaar ten gevolge van een val met zijn paard op den 13den November 1813.
