Memnon, volgens de Grieksche sage een zoon van Eos en van Tithonus, koning der Äthiopiers, snelde zijn oom, koning Priamus van Troje, te hulp, deed Antílochus sneuvelen, maar werd zelf door Achilles gedood. Hij verkreeg echter van Zeus (Jupiter) op de bede zijner moeder, die weenend het lijk naar het verre vaderland bragt, de onsterfelijkheid. Deze sage is door treurspeldichters en beeldhouwers meermalen behandeld. In lateren tijd begon men Memnon meer als een geschiedkundig persoon te beschouwen.
Volgens Diodorus stichtte hij een koninklijk paleis te Snsa (Memnonia) en werd door den Assyrischen koning Teutamus uitgezonden met eene bende Athiopiërs en Susianers, om bijstand te brengen aan Príamus. Naar het berigt van Pausanias onderwierp hij alle volken tusschen Susa en Troje. De sage bleef intusschen leven in het volksgeloof; immers men zag in den morgendauw de tranen van Eos, die zij schreide over het verlies van haren zoon, en zijne medgezellen naar Troas werden in vogels (Memnoniden) herschapen. In Egypte werd voorts deze sage in verband gebragt met een reusachtig steenen beeld te Theben, door koning Amenophis aldaar geplaatst. Deze Memnonszuil is nog voorhanden in de gedaante van een zittend beeld, dat oorspronkelijk wel 22 Ned. el hoog was. Later evenwel is het bovenste gedeelte door eene aardbeving vernield. Sedert dien tijd merkte men er een merkwaardig verschijnsel op, namelijk, dat het beeld, door de stralen der morgenzon getroffen, een geluid deed hooren als van eene springende snaar, als wilde het daarmede de groet van Eos (de Dageraad) beantwoorden. Het wordt door Strabo reeds vermeld en ontstaat waarschijnlijk door de lucht, die bij eene door de zonnestralen verhoogde temperatuur door de scheuren en kloven van het gesteente suist.
