Mathilde, markgravin van Toscane, was eene dochter van den markgraaf Bonifacius en werd geboren in 1046. Zij trad in het huwelijk met Govert met den Bult, hertog van Lotharingen, maar leefde steeds van hem verwijderd in Italië. Op haar dertigste jaar verloor zij haren gemaal en werd eene ijverige bondgenoote van paus Gregorius VII tegen de Duitsche Keizers. Op haren burgt Canossa deed keizer Hendrik IV de bekende boete.
Hare magt, haar rijkdom en invloed stelde zij steeds ter beschikking van den H. Stoel, en dit gaf wel eens aanleiding tot ergerlijke vermoedens. Voorts vermaakte zij al hare bezittingen aan de Kerk. Zij alleen ondersteunde in 1081 den Paus tegen den Keizer, hielp hem met hare schatten, toen hij in Rome ingesloten was, en zette ook na zijn dood den oorlog tegen den Keizer voort. Haar tweede huwelijk met Welf, een zoon van den hertog van Beijeren, werd na verloop van eenige jaren ontbonden. Zij overleed in 1115 op haar kasteel Bondeno. Daarna ontstond er strijd tusschen den Keizer en paus Paschalis III over de erfmaking, waarna bepaald werd, dat de Keizer een gedeelte der goederen van Mathilde aan den Paus zou afstaan, namelijk Toscane en een groot gedeelte van Midden-Italië.
