Magnusen (Finn), een uitstekend oudheidkundige, geboren den 27sten Augustus 1781 te Skalholt op IJsland, onderscheidde zich reeds als kind door zijne leergierigheid. Nadat hij zich onder de leiding van zijn oom Hannes Finson had voorbereid, bezocht hij de universiteit te Kopenhagen, waar hij in de regten studeerde, maar zich hoofdzakelijk bezig hield met poëzij, geschiedenis en oudheidkunde. In 1803 keerde hij terug naar Ijsland en vestigde er zich als advocaat, doch vertrok in 1812 weder naar Kopenhagen, alwaar hij in 1815 tot hoogleeraar benoemd werd. In 1819 droeg men hem op, aan de universiteit en aan de Académie van Schoone Kunsten voorlezingen te houden over oud-Noorsche letterkunde en fabelleer.
Van zijne geschriften vermelden wij: „Ansicht über die älteste Heimat und die Wanderungen des kaukas. Menschenstammes (1818)”, — „Beitrag zur nordischen Archäologie (1820)”, — „Priscae veterum Borealium mythologiae lexicon et gentile calendarium”, — „Aldre Edda, oversat og forklaret (1821—1823, 4 dln)”, — „Eddalären og dens Oprindelse (1824—1826, 4 dln)”, — „Runamo og Runerne (1841)”, — „Grönlands historiske mindesmärker (1838—1845, 3 dln)”, — en een groot aantal opstellen in tijdschriften. Hij was afgevaardigde van IJsland en de Faröer naar het vertegenwoordigend ligchaam en overleed te Kopenhagen den 24sten December 1847.
