Lefebvre-Desnouettes (Charles, graaf), een Fransch generaal, geboren te Parijs den 14den September 1773, nam reeds in zijne schooljaren heimelijk dienst, maar werd door zijn vader weder losgekocht. Bij het uitbarsten der Omwenteling schaarde hij zich onder de vrijwilligers, onderscheidde zich door groote dapperheid en was in 1804 reeds kolonel. In 1806 werd hij brigade-, in 1808 divisie-generaal en kommandant van de rijdende jagers der garde. Hij toog naar Spanje, belegerde met Verdier Saragossa, dat echter eerlang werd ontzet, en geraakte krijgsgevangen bij de Engelschen.
Weldra echter ontsnapte hij uit Londen en nam in 1809 deel aan den veldtogt tegen Oostenrijk. In 1812 bevond hij zich in het gevolg van den Keizer, en in 1818 voerde hij bevel over eene divisie van de kavallerie der garde. Toen generaal Thielmann in September met een Oostenrijksch-Russisch korps de achterhoede der Franschen bedreigde, rukte Lefebvre-Desnouettes uit Dresden tegen hem op, sloeg hem den 24sten van die maand, maar leed, zoodra Thielmann zich met Platow vereenigd had, den 24sten September eene nederlaag, die hem dwong tot een aftogt over Weiszenfels. Gedurende den veldtogt van 1814 in Frankrijk onderscheidde hij zich meermalen, en na den eersten afstand des Keizers vergezelde hij dezen tot Roanne, waarna Lodewijk XVIII hem in zijn rang bevestigde. Bij de tijding der landing van Napoleon poogde hij de troepen tot afvalligheid te bewegen, hetgeen hem in het algemeen weinig gelukte, zoodat hij zich tot aan de komst des Keizers verborgen moest houden.
Wegens zijne trouw werd hij gedurende de Honderd Dagen tot pair benoemd. Hierop aanvaardde hij het bevel over eene divisie en streed bij Waterloo. Bij den tweeden afstand van Napoleon nam hij de wijk naar Amerika. In Frankrijk veroordeelde men hem in 1816 ter dood, en toen hij in 1822 zijne echtgenoote uit België wilde af halen, verloor hij het leven bij eene schipbreuk op de kust van Ierland den 22sten April van laatstgemeld jaar.
