Latouclie (Hyacinthe Thabaud de), bekend onder den naam Henri Latouche, een Fransch schrijver en dichter, werd geboren den 2den Februarij 1785 te La Chatre in Berri, ontving in dien onrustigen tijd te Parijs eene gebrekkige opvoeding en bekleedde verschillende ondergeschikte betrekkingen. Inmiddels hield hij zich bezig met letterkundigen arbeid en leverde in 1811 eenige geestige gelegenheidsstukken. Ook in den „Minerve littéraire”, en de „France littéraire” en vooral in den „Figaro" plaatste hij een aantal schrandere opmerkingen over personen en omstandigheden. Voorts leverde hij artikelen in den „Messager” en in den „Constitutionnel” en trad op als een voorstander van den republikeinschen regéringsvorm.
Al die geschriften bleven echter nagenoeg onopgemerkt, en evenzoo ging het met zijne „Mémoires de madame Manson (1818)”, — „Clement XIV et Carlo Bertinazzi (1827)”, — en „Olivier Brusson (1826, 2 dln)”. Daarentegen baarde hij opzien door zijn geschiedkundigen roman: „Fragoletta (1829, 2 dln)”, en daarop volgde: „Grangeneuve (1835, 2 dln)”, — „France et Marie (1836, 2 dln)”, — „Aymar (1838, 2 dln)”,— „Léo (1840, 2 dln)”, — „Un mirage (1842)”, — en „Adrienne (1845)”. Zijn drama: „La reine d’Espagne (1831)” vond geen bijval, — zijne blijspelen: „Selmours de Florian (1818)” en „Le tour de faveur (1819)” evenmin. Veel gunstiger werd: „La vallée aux loups (1833)” ontvangen, eene verzameling van opstellen en gedichten. Hij bezat een uitstekenden prozastijl, en zijne verzen zijn ongemeen welluidend. Van hem verschenen nog de beide dichtbundels: „Adieux (1843)” en „Les agrestes (1844)”, en hij overleed op zijn buitenverblijf te Aulnay bij Parijs den 9den Maart 1851.
