Lasaulx (Ernst von), een schrander letter- en oudheidkundige, geboren te Coblenz den 16den Maart 1805, studeerde van 1824 tot 1830 te Bonn en te München en zette vervolgens zijne studiën voort te Weenen, Rome, Athene, Constantinopel en Jerusalem.
Na zijn terugkeer werd hij in 1835 hoogleeraar te Würzburg en in 1844 te München. Zijne voorlezingen waren steeds druk bezocht. Niettemin werd hij met andere professoren der universiteit te München in Februarij 1847 uit zijne betrekking ontslagen, vooral omdat hij in den académischen senaat het voorstel gedaan had, om aan den afgetreden minister Abel een blijk van hoogachting te geven. In Mei 1848 zag hij zich te Abensberg tot lid der Nationale Vergadering gekozen, en hij stemde hier in kerkelijke zaken met de R. Katholieken, en in staatkundige met de GrootDuitsche partij. In Maart 1849 herkreeg hij zijne hoogleeraarsbetrekking, en in datzelfde jaar werd hij bekleed met een mandaat naar de Beijersche Kamer van Afgevaardigden, waar hij door zijne welsprekendheid en vooral door den ijver, waarmede hij de belangen der R. Katholieke Kerk behartigde, eene merkwaardige rol vervulde. Hij overleed den 10den Mei 1861. Hij heeft zich vooral bewogen op het gebied der oudheidkunde, en tot zijne belangrijkste geschriften behooren: „Der Untergang des Hellenismus und die Einziehung seiner Tempelgüter durch die christlichen Kaiser (1854)”, — „Die Philosophie der schonen Künste (1860)”, — „Ueber die theologischen Grundlage aller philosophischen Systeme (1856)”, — „Neuer Versuch einer alten, auf die Wahrheit der Thatsachen gegründeten Philosophie der Geschichte (1856)”, — „Des Sokrates Leben, Lehre und Tod (1857)”, — en „Die prophetische Kraft der menschlichen Seele in Dichtern und Denkern (1858)”. De laatste vier werken werden, als in strijd met de leer der R. Katholieke Kerk, op den index geplaatst, doch de schrijver heeft zich vóór zijn overlijden vrijwillig aan de leer der Kerk onderworpen.
