Langsdorff (Georg Heinrich, vrijheer von), een Russisch staatsman en vermaard reiziger, geboren te Wöllstein in Rijn-Hessen den 18den April 1774, studeerde te Göttingen in de geneeskunde, vergezelde in 1797 prins Christian von Waldeck als lijfarts naar Lissabon, waar hij het eerst de koepok-inenting invoerde, en nam in 1803 als natuuronderzoeker deel aan de reis om de wereld van Krüsenstern. Hij verliet echter te Kamtsjatka de expeditie en keerde door Siberië terug. Later trad hij in Russische dienst, werd na den vrede consul-generaal in Brazilië, begunstigde in die betrekking de kolonisatie en bevorderde zooveel mogelijk de kennis van de natuurlijke historie des lands, zoowel door het leveren eener beschrijving van het eiland San Catarina als door het ondersteunen van derwaarts getogen natuuronderzoekers.
Nadat hij te Petersburg was teruggekeerd, volbragt hij in 1823 eene reis naar het Oeralgebergte, en trok vervolgens weder naar Brazilië, alwaar hij van 1825 tot 1829, op kosten der Russische regéring en vergezeld door geleerden en kunstenaars, nasporingen deed in het binnenland. In 1831 begaf hij zich naar Freiburg in de Breisgau, en overleed aldaar den 3den Julij 1852. Hij schreef: „Plantes recueillies pendant le voyage des Russes autour du monde (1810)”, — „Bemerkungen auf einer Reise um die Welt in den Jahren 1803—1807 (1812, 2 dln)”, — en „Mémoire sur le Brésil pour servir de guide a ceux, qui desirent s’y établir (1820)”.
