Labillardière (Jean Julien), een natuurkundige en reiziger, geboren te Alençon den 23sten October 1755, studeerde te Montpellier in de geneeskunde, maar bepaalde zich vervolgens bij de kruidkunde. Hij volbragt onderscheidene reizen door Engeland, Frankrijk en Zwitserland, — deed daarna op kosten van de Fransche regéring in 1786 en 1787 een togt door Syrië en den Libanon en vergezelde eindelijk als kruidkundige de expeditie, welke onder het bevel van d’Entrecasteaux in zee werd gezonden. Hij verzamelde in het toen nog weinig bekende NieuwHolland een schat van planten, doch werd op Java door de Engelschen gevangen gehouden en van zijne verzameling beroofd.
Later evenwel ontving hij die terug door de tusschenkomst van sir Joseph Banks. Na zijn terugkeer te Parijs werd hij in 1800 lid van het Instituut, en overleed aldaar den 8sten Januarij 1834. Behalve een aantal verhandelingen schreef hij eenige merkwaardige botanische werken, zooals: „Icones plantarum Syriae rariorum (1791—1812)”, — „Novae Hollandiae plantarum specimen (1804—1805.)”, — en „Relation du voyage a la recherche de Lapeyrouse (1800, 2 dln) ”
