Kincardine, of the Mearns, een graafschap van Midden-Schotland, aan de Noordzee gelegen in het noordwesten aan Aberdeen, in het zuidwesten aan Forfax grenzende, telt op 18’/2 □ geogr. mijl omstreeks 35000 inwoners. Eene heuvelketen scheidt er het kustgewest van de vruchtbare How (Holte) of Mearns, eene voortzetting der dalvlakte van Strathmore, welke zich van Stirling tot Stonehaven aan den voet van het Grampiungebergte uitstrekt. Uitloopers van dit laatste bedekken het noordwestelijk gedeelte des lands en bereiken er in den Mount-Battok eene hoogte van 700, en in den Mount-Kerloack eene van 500 Ned. el. De belangrijkste rivier is er de Dee, die aan de noordelijke grenzen door een vruchtbaar dal vloeit, — en aan de zuidelijke grenzen stroomt de Esk.
De kust rijst er gedeeltelijk met steile rotswanden omhoog; deze zijn met eene donker-bruine mossoort bedekt, hier en daar van grotten voorzien, met bouwvallen van kasteelen en kloosters gekroond, en door tallooze zeevogels verlevendigd. Van de oppervlakte is 40% bebouwd, het overig gedeelte bestaat uit bergen, bosschen, veenen en heidevelden. Landbouw, veeteelt en visscherij vormen er de voornaamste bronnen van bestaan. Voorts delft men er porfier, graniet, zand- en kalksteen, alsmede porseleinaarde. Ook zijn er wolfabrieken en vlasspinnerijen.
Het graafschap zendt één afgevaardigde naar het Parlement. De hoofdstad is Stonehaven, gelegen aan den spoorweg, aan den mond der beek Carron en aan de Noordzee. Men heeft er eene haven ter diepte van 5 Ned. el, onderscheidene fabrieken en ruim 3000 inwoners. Niet ver vandaar verheffen zich op een schier ontoegankelijk porfiergevaarte aan zee de bouwvallen van DunnotarCastle, eene der fraaiste ruïnen van Schotland.
