Kalkbrenner (Friedrich Wilhelm), een uitstekend pianospeler en componist, geboren te Cassel in 1784, was een zoon van Christian Kalkbrenner, kapelmeester van de Koningin van Pruissen en vervolgens van prins Heinrich van Pruissen en bekend door zijne „Theorie der Tonsetzkunst” en door zijne „Geschichte der Musik”. Friedrich Wilhelm ontving zijne opleiding van zijn vader, bezocht in 1799 het Conservatoire te Parijs, vormde zich in 1803 te Weenen onder de leiding van Clementi en toefde vervolgens weder tot 1814 te Parijs, waar hij zich bezig hield met het geven van muziekonderwijs. Voorts schreef hij compositiën, liet zich hooren op concerten en ging toen naar Londen. Tegen het einde van 1823 volbragt hij met den uitstekenden harpspeler Dizi eene kunstreis door Duitschland en vestigde zich in 1824 nogmaals te Parijs, waar hij deelgenoot werd in de piano-fabriek van Pleyel.
In 1833 gaf hij concerten in Duitschland, in 1836 in Nederland, en overleed te Enghien bij Parijs aan de cholera op den 11den Junij 1849. Zijn spel onderscheidde zich door zeldzame vlugheid en sierlijkheid, zonder evenwel van diep gevoel te getuigen. Hij heeft vele bevallige muziekstukken gecomponeerd, van welke de rondo’s: „Gage d’amitié” en „Les charmes de Berlin” algemeen bekend zijn. Ook heeft hij eene uitmuntende klavierschool in het licht gegeven.
