Joessoef-Bey, een Fransch generaal, werd geboren in 1807 op het eiland Elba (volgens anderen in 1810 in het zuiden van Frankrijk), voer ter zee en werd als knaap door zeeroovers naar Tunis gebragt, waar de Bey hem in de Mohammedaansche godsdienst liet opvoeden, waarna hij bij de lijfwacht geplaatst werd.
Wegens een minnehandel met de dochter van den Bey moest hij in 1830 de vlugt nemen en begaf zich op eene Fransche brik naar Algiers. Hier bewees hij door zijn invloed op de bevolking groote diensten, behaalde in 1836 eene schitterende overwinning op Abd-el-Kader, en bij de onderneming tegen Constantine zag hij zich bij voorraad aangewezen tot bey van deze stad. Intusschen mislukte die toeleg. Later werd hij te Oran tot bevelhebber van een korps spahi’s benoemd en bleef voorts onder de orders van Bugeaud nuttig werkzaam. In 1845 omhelsde hij te Parijs het Christendom en verkreeg als brigade-generaal het opperbevel over de uit Algiersche inboorlingen zamengestelde troepen. Gedurende den Oosterschen oorlog van 1854 werd hij naar de Krim gezonden, en na dien tijd was hij als divisie-generaal te Algiers belast met het in toom houden der vijandelijke stammen. Hij kweet zich met roem van deze taak, en schreef: „Sur la guerre en Afrique (1850)”.
