Jeremias, een van Israëls Groote Profeten, wiens uitspraken in het Oude Testament zijn bewaard gebleven, was de zoon van den priester Hilkia en werd geboren te Anathoth. In het 13de regéringsjaar van Josias (628 vóór Chr.) trad hij te Jerusalem op als profeet. Zijne treurige voorspellingen ergerden den Koning en het volk, en toen hij den raad gaf om zich zonder weerstand aan de Babyloniërs over te geven, ten einde aan een wis verderf te ontsnappen, werd hij als een verrader vervolgd en mishandeld. Koning Zedekia deed hem in de gevangenis werpen, doch Nebucadnezar stelde hem na de verwoesting van Jerusalem op vrije voeten.
De Koning van Babylon veroorloofde hem zelfs te Mispa in Judaea achter te blijven, vanwaar hij naar Egypte toog. Hier overleed hij omstreeks het jaar 570 vóór Chr. Eene latere sage vermeldt, dat hij te Cairo begraven is; volgens Hiërónymus en Tertullianus werd hij gesteenigd. Zijne uitspraken zijn door zijn schrijver Baruch, opgeteekend; zij zijn welligt omgewerkt en uitgebreid, maar worden over het geheel voor echt gehouden. Ook de „Klaagliederen” over den val van Jerusalem worden hem toegeschreven. Hitzig (1841) en Umbreit (1843) hebben belangrijke commentaren op de geschriften van Jeremias geleverd.
