Harrison. Onder dezen naam vermelden wij:
John Harrison, den uitvinder der zeemanshorologiën of tijdmeters (timekeepers). Hij werd geboren te Foulby in het graafschap York en was aanvankelijk werkzaam in den timmerwinkel van zijn vader. De onvolkomenheid der uurwerken in dien tijd leidden hem tot pogingen, om een beteren slinger uit te vinden. Nadat hij hieraan sedert 1726 zijne krachten besteed had, vervaardigde hij in 1736 een zeemanshorologie, hetwelk gedurende eene reis naar Lissabon zulke uitstekende diensten bewees, dat aan den vervaardiger de medaille van Copley voor de nuttigste uitvinding werd toegekend. Een nieuw en verbeterd uurwerk van zijne hand stond de proef door gedurende Byron's reis rondom de wereld (1764—1766), zoodat hij zijne aanspraak op eene belooning van 20000 pond sterling kon doen gelden, doch daar het later minder geregeld liep, moest hij zich met de helft vergenoegen. Hij overleed den 24sten Maart 1776. Zijne „Description containing such mechanism as will afford a true mensuration of time (1759)” verraadt zijne gebrekkige opleiding.
William Henry Harrison, in 1841 president der Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Hij werd geboren den 9den Februarij 1773 in den Staat Virginia, was de zoon van Benjamin Harrison, een van de onderteekenaars der Amerikaansche onafhankelijkheidsverklaring, en ontving zijne opleiding aan HampdenSydney-college. In 1792 zag hij zich als officier bij het leger geplaatst, nam in 1797 zijn ontslag, en werd daarna benoemd tot vicegouverneur van Indiana. Door dezen Staat naar het Congres afgevaardigd, ondersteunde hij het wetsontwerp, om staatslanden in kleine perceelen te verkoopen, hetwelk tot den bloei van Noord-Amerika niet weinig heeft bijgedragen. Hij onderscheidde zich voorts in den oorlog tegen de Engelschen in Canada, won den beslissenden slag bij Tippecanoe (5 November 1811), veroverde onderscheidene vestingen en drong eindelijk, nadat Parry de Britsche zeemagt op het Erie-meer vernietigd had, in Opper-Canada door, waar hij den 5den October 1813 de overwinning behaalde op generaal Proctor. Daarna spoedde hij zich naar Beneden-Canada, maar moest weldra het opperbevel verwisselen met een kommando in het binnenland der Unie.
In April 1814 keerde hij terug tot het ambteloos leven. Als lid van het Congrès ijverde hij voor eene betere inrigting van het leger. In 1828 zag hij zich benoemd tot gezant te Columbia, doch een brief van waarschuwing, door hem aan den eergierigen Bolivar geschreven, veroorzaakte zijne terugroeping. Daar hij onbemiddeld was, voorzag hij in de behoeften van zijn talrijk huisgezin door de betrekking van griffier te aanvaarden bij eene regtbank in Ohio. Wat echter de Whigpartij reeds in 1836 vruchteloos beproefd had, gelukte haar in 1840: Harrison werd voor het tijdperk 1841—1845 tot president der Unie benoemd. Hij overleed evenwel reeds den 4den April 1841.
