Guilleminot (Armand Charles, graaf), luitenant-generaal en pair van Frankrijk, geboren te Duinkerken den 2den Mei 1774, streed eerst in den opstand der Zuid-Nederlanders tegen Oostenrijk en trad vervolgens in Fransche dienst onder Dumouriez. Na het verraad van dezen werd ook Guilleminot als verdacht in hechtenis genomen, maar spoedig weder op vrije voeten gesteld en eerst bij het leger van Pichegru, vervolgens als adjudant van Moreau bij het leger in Italië geplaatst. In 1805 kwam hij bij den generalen staf, en in 1806 werd hij vleugel-adjudant des Keizers. In 1808 zag hij zich gevoegd bij den staf van het armeekorps, dat Bessières in Spanje aanvoerde, streed in 1809 weder in Italië, keerde in 1810 naar Spanje terug, woonde den Russischen veldtogt bij met den grooten generalen staf, en trad bij den terugtogt op als chef van den staf onder Murat, werd in 1813 bevelhebber eener brigade van het 4de armee-korps, onderscheidde zich bij Lützen en Bautzen, bragt den 5den September generaal Dobschütz bij Zahna aan het wijken en sloeg den 28sten den aanval der Zweden op Dessau af, weshalve hij benoemd werd tot divisie-generaal.
Bij Hanau droeg hij veel bij tot behoud der overblijfselen van het Fransche leger. Na den terugkeer van Napoleon van Elba werd hij chef van den generalen staf van het leger, hetwelk de hertog van Berri tegen den Keizer zou aanvoeren. Na den slag bij Waterloo zag hij zich benoemd tot diezelfde betrekking bij het leger, dat vóór de muren van Parijs vergaderd was, en sloot op last van Davoust de capitulatie met de hoofdstad. In 1816 was hij werkzaam aan de Fransche grensregeling aan de Rijn, reorganiseerde het oorlogsdepôt en werd hierover gesteld als directeur-generaal. In die betrekking ontwierp hij het plan tot den Spaanschen veldtogt in 1823, bragt als generaal-majoor het Fransche leger onder het opperbevel van den hertog van Angoulême naar Spanje, en werd bij zijn terugkeer tot pair benoemd.
In 1824 werd hij Fransch gezant te Constantinopel en bevorderde de hervormingsplannen van den Sultan op militair gebied. In 1826 keerde hij terug naar Parijs, gaf er zijne „Campagne de 1823, exposé sommaire des mesures administratives adoptées pour l’execution de cette campagne (1826)” in het licht en keerde naar zijn gezantschapspost terug, ijverig werkende voor de onafhankelijkverklaring van Griekenland. Daar hij in Maart 1831 de Porte vijandig zocht te stemmen tegen de Russische politiek, werd hij teruggeroepen. In 1839 werd hij wederom belast met de regeling der Fransche grenzen aan de Rijn, en hij overleed te Baden den 14den Maart 1840.
