Gebaren noemt men alle uitwendige bewegingen van 's menschen ligchaam. Een onderdeel daarvan vormen de mimen of gelaatsveranderingen, welke als tolken van inwendig gevoel moeten dienen. Maakt men van een en ander gebruik, om zijne denkbeelden en gewaarwordingen uit te drukken, dan bezigt men de gebarentaal. Deze te hulp te roepen, om zich duidelijk te maken of om aan de taal kracht bij te zetten, is eigen aan de menschelijke natuur, en men zou de gebaren eene algemeene taal kunnen noemen.
Het valt ons trouwens niet moeijelijk, om onze vreugd en onze droefheid, ons medelijden en onzen toorn, onze liefde en onzen afkeer, onze verrassing en onze verlegenheid door uitwendige teekenen te kennen te geven. Op het gelaat lezen wij de werking van een onaangenamen reuk, van een walgingwekkenden smaak, van een krijschend getuid enz. Hoeveel kunnen wij voorts niet te kennen geven met onze handen. Daarmede kunnen wij beloven en afwijzen, het welkom en het afscheid toeroepen, rouw, vrees, schaamte en twijfel aan den dag leggen, onderwijzen, bevelen, opwekken, klagen, veroordeelen, vrijspreken, verachten, uitdagen, vleijen, spotten enz. Hoe duidelijk spreekt vaak eene kleine beweging van het hoofd, eene schouderophaling. Geen wonder alzoo, dat zij, die elkanders taal niet verstaan, toch zonder moeite kunnen aanduiden wat zij gevoelen en verlangen De gebarentaal heeft vooral eene groote mate van ontwikkeling bereikt bij de bewoners der zuidelijke landen van Europa.
Gepastheid van gebaren eischt men van ieder, die in het openbaar spreekt, en wie zich daarvan in blik en gelaat, in houding en handbeweging op eene juiste wijze weet te bedienen, kan daardoor veel kracht bijzetten aan zijne rede. Inzonderheid is het gebarenspel in zijn geheelen omvang van het grootste gewigt voor allen, die op het tooneel eene krachtige uitdrukking willen geven aan hartstogtelijke gewaarwordingen. Het is daarom van ouds een onderwerp van studie voor hen, die zich op de tooneelkunst toeleggen. Eindelijk maakt het gebarenspel de grondslag uit van het onderwijs der doofstommen. Deze leeren op de instituten de kunst, om elkander door uitwendige teekenen, vooral door vingerbewegingen, hunne gedachten mede te deelen.
