Garay (Johan), een uitstekend Hongaarsch dichter, geboren den 10den October 1812 te Szekszard in het comitaat Tolna, studeerde te Fünfkirchen en te Pesth, en verkreeg alhier eene ondergeschikte betrekking bij de bibliotheek. Gevormd door eene degelijke studie der Duitsche letterkunde en opgewekt door de gespierde poëzij van Vörösmarty, deed hij in 1834 zijn heldendicht „Csatár” in het licht verschijnen. Daarna volgden eenige drama’s, zooals „Arbocz (1837)”, — „Orzágy Ilona (1837)” — en „Bátory Erszébet (1840)”. in de jaren 1834—1837 was hij als mederedacteur van den „Regélö” en van 1838—1839 als redacteur van den Presburger „Hirnök” werkzaam, terwijl hij bijna alle Hongaarsche tijdschriften met zijne lyrische gedichten verrijkte, waarbij zich keurige stukjes bevinden. Ook heeft hij sierlijke balladen geleverd, vooral die, welke hij onder den naam van „Arpadok (1847, 2de uitgave 1848)” tot een bundel vereenigd heeft.
Voorts verschenen van hem fraaije lyrische gedichten onder den titel: „Balatoni Kagylok (1843)”. Zijne gedichten en later zijne verhalen zijn ook verzameld uitgegeven. Zijn laatste werk was het historisch epos „Sz. Laszlo (1850, 2de uitgave 1853)”. Hij overleed den 5den November 1853. — Zijn broeder Alois, geboren den 24sten December 1818, behoort desgelijks tot de populaire Hongaarsche schrijvers.
