Exmouth (Edward Pellew, viscount), een Britsch zeeman, geboren te Dover den 19den April 1757, trad in 1770 in zeedienst en streed in 1777, op het Champlain-meer in NoordAmerika.
Met generaal Burgoyne gevangen genomen, zag hij zich echter op zijn woord van eer in vrijheid gesteld, klom weldra op tot kapitein, werd in 1794 belast met het bevel over een eskader, en blokkeerde in 1799 Rochefort bij de 2de rampspoedige expeditie der Fransche Koningsgezinden. In 1801 klom hij op tot kolonel bij de marine en werd een jaar later afgevaardigd naar het Parlement.
In 1804 werd hij schout-bij-nacht der witte vlag en ontving het opperbevel over de Britsche vloot in Oost-Indië, waar hij de Deensche bezittingen veroverde. In 1810 hield hij als vice-admiraal de Schelde gesloten en werd in 1814 met den titel van lord Exmouth van Canonteign tot pair verheven. Als commandant der Engelsche vloot in de Middellandsche Zee bevorderde hij na Napoleon’s terugkeer van Elba de herstelling van den troon der Bourbons. In 1816 verwierf hij, zonder geweld van wapenen, van de Barbarijsche Staten de vrijheid der Christenslaven, den vrede met Sardinië en Napels, de vrijverklaring der Ionische eilanden en de belofte, om zich van alle zeerooverij te onthouden. Toen Algiers deze belofte schond, keerde hij vergezeld van een Nederlandsch smaldeel onder den vice-admiraal van der Capellen derwaarts terug, ging in het gezigt der batterijen ten anker, en noodzaakte door het bombardement van 27 Augustus 1816 den Dey tot vernieuwing van het gesloten verdrag, waarna zijn Koning hem tot viscount verhief. In 1817 werd hij benoemd tot commandant der haven van Plymouth, doch legde die voordeelige betrekking na verloop van 3 jaar neder. Toen vestigde hij zich op zijn buitenverblijf, en overleed aldaar den 23stren Januarij 1833.
