Eútyches, archimandriet te Constantinopel in de 5de eeuw, was een ijverig verdediger van de leerstellige gevoelens van Cyrillus van Alexandría en van de Alexandrijnsche school.
De leer van deze was, dat de Godmensch na de vereeniging der beide naturen slechts ééne natuur — die van den vleeschgeworden logos — bezat, en leidde volgens hem tot de gevolgtrekking, dat het ligchaam van Christus niet gelijksoortig was aan dat der overige menschen. Wegens dit gevoelen werd in 448 op eene Synode te Constantinopel eene klagt tegen hem ingeleverd en hij-zelf door zijn bisschop Flavianus afgezet. Hiervoor echter vond hij vergoeding in de gunst van den minister Chrysáphrius, in de vriendschap van Dioscurus, bisschop te Alexandria, en in den aanhang, dien hij vond bij de Egyptische monniken. Op een Concilie, in 449 onder zijn voorzitterschap te Ephesus gehouden, werd door Dioscurus, bijgestaan door gewapende monniken, de vrijspraak van Eútyches, de veroordeeling van Flavianus en de kerkelijke bekrachtiging der Alexandrijnsche leer van de ééne natuur doorgedreven. Zijne zegepraal was echter niet van langen duur. Reeds in 451 werden te Chalcedon de besluiten van de vergadering te Ephesus door de tegenpartij nietig verklaard, de Synode van Dioscurus met den naam van „Rooversynode” gebrandmerkt, het Eutychianismus voor ketterij verklaard en tevens vastgesteld, dat de beide naturen in Christus zonder vermenging of verandering vereenigd waren. Toch bleef de partij van Eútyches onder den naam van Monophysiten (voorstanders van ééne natuur) als eene afzonderlijke partij in Arménië, Egypte en Aethiopië bestaan.
