Esra of Ezra, een Israëlietische wetgeleerde uit het hoogpriesterlijk geslacht, geleidde omstreeks het jaar 458 vóór Chr. eene tweede bende zijner stamgenooten uit de Babylonische ballingschap naar Judaea. Hij is de vertegenwoordiger der regtzinnige Israëlietische rigting, zooals blijkt uit het boek, dat zijn naam draagt.
In het boek Nehemia staat hij vermeld als de grondlegger der synagogen en als een ijveraar voor wetgeleerde scholen. Sagen van lateren tijd vermelden, dat hij de gewijde geschriften, bij de verwoesting van Jerusalem verbrand, uit zijn geheugen opgeschreven heeft, of dat hij als voorzitter eener vereeniging van Israëlietische geleerden, de Groote Synagoge genaamd, voor de herstelling van den canon des ouden Testaments heeft gezorgd.
Het boek Esra is gedeeltelijk in het Chaldeeuwseh geschreven en in zijne tegenwoordige gedaante uit de 2de eeuw vóór Chr. afkomstig. Het boek Nehemia wordt ook wol het 2de boek Esra genoemd, en men vindt voorts nog een 3de — eene Grieksche bewerking van het eerste — onder de Apocryphe boeken.
