Dunois en Longueville (Jean, bastaard van Orléans, graaf van), geboren den 23sten November 1402, was de onechte zoon van hertog Lodewijk van Orléans (tweeden zoon van koning Karel V) en van Mariette d'Enghien, echtgenoote van den ridder Albret de Cany. Hij was bestemd voor den geestelijken stand, doch trad in dienst bij den Dauphin, die hem met aanzienlijke goederen begiftigde. Desgelijks verwierf hij de gunst des Konings, en betoonde zich die waardig door in 1427 Montargis, dat door de Engelschen belegerd werd, met een kleine bende te ontzetten.
Toen laatstgenoemden Orléans omsingelden, begaf hij zich in die stad en hielp haar verdedigen totdat de Maagd van Orléans ter hulp snelde. Na den slag van Patay (1429) veroverde hij een aantal vestingen, gaf aan zijn halven broeder, den hertog van Orléans, op de edelmoedigste wijze vele familie-goederen terug, en ontving het graafschap Dunois, waaraan hij zijn naam ontleende. In 1442 verdreef hij Talbot uit Dieppe en verkreeg het graafschap Longueville tot belooning.
Voorts zuiverde hij een groot gedeelte van Frankrijk van de Engelschen, en Lodewijk XI zond hem als gouverneur naar Genua, doch beroofde hem kort daarna uit ijverzucht van al zijne waardigheden. Daarom stelde Dunois zich aan het hoofd van het verbond „Pour le bien public” en kreeg bij een later verdrag (1465) zijne verbeurd verklaarde bezittingen terug. Hij overleed den 24sten November 1468.
Zijne nakomelingen namen toe in aanzien en rijkdom. Reeds zijn kleinzoon François II werd door Lodewijk XII tot hertog van Longueville verheven, en Karel IX en Lodewijk XIV verklaarden de leden van het geslacht Dunois tot prinsen van den bloede. Later werden zij ook souvereine vorsten van Neufchâtel en graven van Valengin. — Henri II, hertog van Longueville enz., geboren den 27sten April 1595, was een vijand van Richelieu en een dapper krijgsman. Mazarin zond hem naar Münster (1648), om over den vrede te onderhandelen, doch hij keerde weldra terug en nam deel aan de eerzuchtige plannen van zijne schoonbroeders Condé en Conti.
Bij de oproerige bewegingen der Fronde bleef hij intusschen verwijderd van het tooneel van den opstand, en na den Vrede van 1649 keerde hij naar het Hof terug. Wél werd hij in 1650 in hechtenis genomen, doch ras weder in vrijheid gesteld, en hij overleed den llden Mei 1663. Zijne tweede gemalin was de schoone en geestige Anne Geneviève de Bourbon-Condé. Deze stelde zich in 1649 aan het hoofd der ontevredenen en wist aanzienlijke personen voor hare partij te winnen. Gedurende de blokkade van Parijs zetelde zij op het stadhuis, en aldaar beviel zij van prins Charles Paris. De voorwaarden van het verdrag, den llden Maart 1649 gesloten, waren bij haar ontworpen.
Toen in 1650 de hoofdaanleggers der zamenzwering, hare naaste bloedverwanten, in hechtenis worden genomen, ontvlugtte zij naar Normandië en vervolgens over Rotterdam naar het hoofdkwartier van Turenne. Zij vaardigde een manifest uit tegen het Hof en onderhandelde met Spanje over hulptroepen, doch toen de gevangenen in vrijheid gesteld werden, keerde zij terug naar Parijs.
Toen tusschen haren broeder, den prins Condé, en de Koningin op nieuw ongenoegen ontstond, vlugtte zij met hem naar het oproerige Bordeaux, doch kwam spoedig tot onderwerping. Door de trouweloosheid van haren begunstigden minnaar Larochefoucauld kwam zij tot inkeer, zeide de wereld vaarwel, deed boete, en overleed den 15den April 1679. — Haar jongere zoon Charles Paris, hertog van Longueville, aanvankelijk bekend onder den naam van graaf St. Paul, verkreeg na den dood van zijn ouderen broeder de goederen en waardigheden van zijn geslacht.
Hij onderscheidde zich in 1667 gedurende den veldtogt in de Nederlanden, in 1668 in Franche-Comté, en snelde later Candia te hulp. Hij was op het punt om de kroon van Polen te verkrijgen, toen hij den 12den Junij 1672 in de Nederlanden bij den overtogt over de Rijn den heldendood vond. Met hem nam de wettige lijn van Dunois een einde. — Eene onwettige zijlijn is in 1764 met den Franschen luitenant-generaal Alexandre de Rothelin desgelijks uitgestorven.
