Dortmund, eene stad in de Pruissische provincie Westfalen, was weleer eene vrije rijks- en hanze-stad, en telt thans ongeveer 28.000 inwoners. Men vindt er een aanzienlijk stationsgebouw van den „Köln-Mindener” en „Bergisch-Märkischen" spoorweg met uitgestrekte werkplaatsen, waarin meer dan 1000 personen werk vinden. In hare nabijheid liggen beddingen van steenkolen en ijzererts. Een en ander doet er handel en nijverheid bloeijen.
In 800 werd zij tot eene stad verheven, en Hendrik II hield er in 1005 eene kerkvergadering en in 1016 een rijksdag. Eeuwen lang zetelde het Keizerlijk hof binnen hare muren. Fredrik I riep er in 1180 een rijksdag bijeen, en keizer Karel IV vertoefde er in 1327 geruimen tijd. In 1386 en 1388 werd zij gedurende 21 maanden vruchteloos belegerd, doch na den Dertigjarigen oorlog telde zij slechts 3000 zielen. In 1803 werd zij aan den prins van Oranje toegewezen, doch de koning der Nederlanden stond haar in 1815 af aan Pruissen. Haar archief bevat nog belangrijke bescheiden uit de dagen van het Veemgerigt. Den 10den Junij 1609 werd er het „Recès van Dortmund” gesloten tusschen keurvorst Johann Sigismund van Brandenburg en den pfalzgraaf Philipp Ludwig von Neuburg, waardoor een einde kwam aan den Gulik-Cleefschen Successie-twist.
