Clausule

betekenis & definitie

Clausule een romeinsch woord, in regten gebruikelijk, beteekent, eene afdeeling, eene plaats uit een geschrift; bijvoorbeeld in clausula senatusconsulti, eene plaats, eene afdeeling van een senaatsbesluit. Meestal heeft het de beteekenis van beding, namelijk: ééne van de voorwaarden, van de bestanddeelen eener overeenkomst. Het is voor den regtsgeleerde van het grootste gewigt, om eene clausule van de overeenkomst zelve wél te onderscheiden, omdat somtijds de nietigheid van eene clausule volstrekt niet medebrengt de nietigheid der overeenkomst, terwijl in andere gevallen het invoegen van de eene of andere clausule de onbestaanbaarheid der overeenkomst in zich sluit. Verscheidene clausules, die gewoonlijk in de meest voorkomende contracten worden aangetroffen, hebben eene eigen naam gekregen, zooals de Clausula cambialis, waarbij de schuldeischer ’t regt bedingt, om bij niet voldoening den schuldenaar volgens ’t strenge wisselregt te vervolgen; de Clausula generalis, eene inlassching in eene volmagt, waarbij wordt bepaald, dat de gevallen, waarin de wet eene speciale volmagt eischt, gerekend zullen worden in die algemeene volmagt te zijn opgesloten; de Clausula cassatoria ’t beding door partijen gemaakt in eene wederkeerige overeenkomst, dat bij niet vervulling eenerzijds der op zich genomen verpligtingen, de ontbinding der overeenkomst van de andere zijde in regten zal kunnen gevraagd worden de claustila codicillaus, eene verklaring van den erflater onder ’t Romeinsche regt, dat, bij aldien zijn testament, om de eene of andere reden niet als volledig geldend, formeel, testament kon gelden, het ten minste als Codicil of fidei commis kracht en werking zou mogen hebben.