Isaac René Gui le Chapelier, afgevaardigde naar de Fransche Nationale Vergadering in den tijd der groote Revolutie, werd geboren te Rennes in 1754, en onderscheidde zich in 1787 in den strijd tusschen het Parlement en den Koning, als verdediger van het eerste, zóó gunstig, dat hij in 1789 als afgevaardigde voor den Derden stand naar de Nationale Vergadering werd gezonden. Hier schitterde hij door zijne welsprekendheid en was oorzaak van de verwijdering der troepen uit Parijs en van de organisatie der Nationale garde.
Hij ijverde tegen de voorregten der provinciën, tegen het grondbezit der geestelijken en verlangde, dat ieder afgevaardigde niet als gevolmagtigde van zijn departement, maar als vertegenwoordiger der geheele natie zou worden beschouwd. Hij ontwierp het besluit tot afschaffing der voorregten van den adel en bezorgde godsdienstvrijheid aan de Protestanten in den Elzas en in Franche-Comté. Voorts bepaalde hij de oprigting van eene nationale regtbank en van een Hof van cassatie en zorgde voor de invoering der nationale driekleur. Na de vlugt des Konings ging hij van de Jacobijnen tot de Feuillants over en wilde de aanmatiging der clubs breidelen, doch om die reden werd hij als een voorstander van het Koningschap veroordeeld, en zijn hoofd viel in 1794 onder den bijl der guillotine. Zijne letterkundige opstellen zijn te vinden in „Bibliothèque d’un homme public (1789—1792, 28 dln)” van Condorcet.
