Brul-aap is de naam van een apengeslacht, hetwelk tot de apen der Nieuwe Wereld (plat- of breedneuzen) behoort. Het onderscheidt zich door zijn grijp- staart en door een pyramidalen kop, en inzonderheid door zoodanige inrigting van de keel en het tongbeen, dat het een geweldig sterk geluid kan voortbrengen. De voorste handen zijn voorzien van duimen, en de grijpstaart is, zoover hij tot grijpen gebruikt wordt, aan de benedenzijde kaal.
De apen van dit geslacht zijn in Zuid-Amerika algemeen verspreid en zij doen er de bosschen weêrgalmen van hun gehuil. Tot de soorten van dit geslacht behooren de roode brul-aap of guariba (M. seniculus L., M. ursinus Pr. Mx.), de grootste der Amerikaansche apen. Zijn ligchaam is 6 Ned. palm lang, zijne kleur bruinachtig rood en zijn baard zeer lang; hij bewoont het noordelijk gedeelte van Zuid-Amerika, Guyana, Nieuw-Cartagéna en Cayenne, en zijne stem gelijkt veel op het knorren van een zwijn, — de araguato (M. ursinus Illig., Stentor ursinus Geoffr.), die op de apen der voorgaande soort gelijkt, maar kleiner is en langs de geheele oostkust van Brazilië, in Caraccas enz. gezellig leeft, — de zwarte brul-aap (M. beëlzebul Illig., stentor beëlzebul L.), die zoo groot is als een vos en eene langharige, glinsterend zwarte pels draagt. Ook deze leeft in de wouden van Brazilië en is zeer wild; — en de caraya (M. caraya Spix), wiens staart even lang is als zijn ligchaam. Hij heeft een langwerpig vierhoekig gelaat en een kaal voorhoofd, — voorts eene pik-zwarte, glansrijke pels, die bij het wijfje meer bruinachtig is.
Deze soort bewoont in troepen van 3 tot 10 de hoogste boomen des wouds en voedt zich met knoppen, bladeren en insecten. Haar vleesch is zeer goed, maar wordt alleen door de Indianen gegeten. Het mannetje is wegens zijne fraaije pels aan vele vervolgingen blootgesteld. Vele dierkundigen van den nieuweren tijd zijn van oordeel, dat de beide laatstgenoemde soorten dezelfde zijn.
