Groten eerbied koesterden de oude Germanen voor de „witte wieven” of „witte wijven”, dat waren buitengewone vrouwen, die gaven van waarzegging en toekomstvoorspelling bezaten. Men noemde ze ook wel heksen en „witte” heeft in dit verband ook geen betrekking op de kleur, maar het woord betekent wijs (vgl. weten).
Het waren dus wijze vrouwen. Uit haar werden de priesteressen gekozen.
Ook na haren dood bleef men deze vrouwen eren door de heiliging van haar grafheuvels (belten); men meende ze daar te zien rondwaren als spokende, in het wit geklede juffers.Vooral in het Oosten van ons land bleef het geloof aan de ’Wittewijven in tal van sagen en legenden bewaard, o.a. in de nabijheid van Barchem bij Lochem in de Wittewijvenkuil. Een ander „wit wijf”, dat bekend is gebleven, is de frisse „Dame Blanche”, de opera van Boieldieu (1825).
