De tijger is naast den leeuw de grootste der kat-achtige roofdieren, soms bijna 3 meter lang, slank en met een langen staart; de nagels zijn bizonder scherp en intrekbaar. De kleur van den tijger is lichtbruin met donkere dwarsstrepen; hij leeft uitsluitend in Azië in een gebied, dat, beginnend ten Zuiden van de Kaspische Zee en het Baikalmeer, zich Zuidoostwaarts uitstrekt over Voor- en Achter-Indië, Sumatra, Java en Bali.
De tijger leeft bij voorkeur in tropische streken, doch komt ook wel in koudere gebieden voor. Hij houdt zich op in de met riet begroeide rivieroevers, waar hij door zijn kleur weinig in het oog valt.
In den regel slaapt de tijger overdag en gaat hij eerst tegen den avond op roof uit. Hij is bloeddorstig en sterk; tegen den leeuw neemt hij den strijd op en een hert draagt hij in den bek weg.Zonder dringende noodzaak zal een tijger den mens niet aanvallen; als echter een tijger oud geworden is, zijn tanden los staan en hij niet lenig genoeg meer is om herten of wilde varkens te vangen en hij krijgt dan honger, dan zal hij ten einde raad toch wel eens proberen den mens aan te vallen. Dan wordt de oude tijger een „man-eater”.
De tijgerjacht is een van de voornaamste vermaken der Indische vorsten. Op den rug van tamme olifanten gezeten, trekken de jagers de jungle binnen. Opgeschrikt door ’t lawaai, springt de tijger op en verlaat zijn schuilplaats en dan maken de schoten een eind aan zijn bestaan. Erg gevaarlijk voor de schutters is deze jacht niet. De olifant, waarmee zelfs de tijger niet gaarne in aan raking komt, is de beste waarborg voor de veiligheid van den jager.
Heldhaftiger is het, te voet er op uit te gaan langs paden, die de wilde olifant of de rhinoceros door de wildernis gebaand hebben, den tijger te besluipen, hem opkorten afstand te naderen, oog in oog, en hem dan het dodelijke schot toe te brengen.
