Verreweg de meesten van onze lezers zullen wel eens iets hebben gehoord van den apostel Paulus (eigenlijk een bijnaam, die „de kleine” betekent), wiens wonderbare geschiedenis en aantrekkelijke persoonlijkheid de aandacht hebben getrokken van allen, die door lezen in of door verhalen uit den Bijbel van hem hoorden. Zijn eigenlijke naam was Saulus; hij werd omstreeks 10 v.
Chr. te Tarsus in Cilicië geboren. Zijn vader, die een Jood was, maar het Romeinse burgerrecht bezat, zond hem op jeugdigen leeftijd naar Jeruzalem om onder leiding van den Farizeër Gamaliël voor rabbijn te studeren.
Flij leerde daar ook een handwerk, namelijk dat van tentmaker.In de vervolging van de eerste Christelijke gemeente te Jeruzalem nam Paulus, die Jezus van Nazareth niet persoonlijk gekend heeft, als ijverig aanhanger van de Farizese godgeleerdheid, een zeer groot aandeel.
Toen velen van deze Christenen waren uitgeweken naar Damascus, spoedde Saulus zich, voorzien van een volmacht van ’t Sanhedrin (Joods gerechtshof), daarheen, om zich van de vluchtelingen meester te maken. Onderweg had hij een verschijning, waardoor hij plotseling tot een volslagen ommekeer kwam: inplaats van een vervolger der Christenen werd hij de ijverigste en vurigste apostel van het Evangelie, dien het Christendom ooit heeft gehad.
Hij was door zijn grote ontwikkeling en zijn voor niets terugdeinzenden moed als voorbeschikt om te prediken onder de heidenen, wat naar oud-Joodse opvatting alle mensen van niet-Joodse geboorte of godsdienst waren.
In de daaropvolgende jaren volbracht Paulus tenminste drie grote zendingsreizen door ’t Middellandse Zee-gebied, overal ’t Evangelie brengend. En hoe meer moeilijkheden hij bij dit werk ondervond, des te meer namen zijn geloof en blijmoedigheid toe. In 59 n. Chr. keerde hij van zijn derde zendingsreis te Jeruzalem terug; hij werd in hetzelfde jaar bij een oproer door de Romeinen gevangen genomen en naar Caesarea gebracht om door den stadhouder Felix te worden verhoord. Gebruik makend van zijn Romeins burgerrecht, beriep Paulus zich op den keizer, waarom Felix’ opvolger, Festus, hem in 6o of 61 n. Chr. naar Rome zond.
Of hij daarna nog vele apostolische reizen heeft gemaakt, is niet uitgemaakt. Er bestaat evenmin eenstemmigheid omtrent den dood van den groten Apostel, die volgens sommigen in 64 n. Chr. onder de regering van keizer Nero onthoofd zou zijn, volgens anderen op 29 Juni 67, terwijl weer anderen zijn sterfjaar niet noemen.
