betekent letterlijk inbrenging of invoering. In de wijsbegeerte wordt met inductie bedoeld de bewijsvoering, die, van het bizondere geval uitgaande, tot een algemeen geldende wet besluit, door vergelijking van vele bizondere gevallen.
Het moet dan blijken, dat op alle bizondere gevallen de algemene regel toepasselijk is. Dit klinkt een beetje geleerd, maar door een voorbeeld zal het je wel duidelijk worden:Toen James Watt, de bekende uitvinder van de stoommachine, het deksel van zijn moeders waterketel door de kracht van den stoom op en neer zag wippen, werd het hem plotseling, als in een gedachtenflits, duidelijk, dat in den stoom een geweldige kracht gelegen was, die in de techniek grote diensten zou kunnen bewijzen.
Toen Newton, die de wetten der zwaartekracht samenstelde, eens op een morgen, terwijl hij in den tuin liep, een appeltje op zijn hoofd kreeg en er zich over verbaasde, hoe zo’n klein ding zulk een pijn kon veroorzaken, kwam hij, door dit ene voorbeeld, tot de algemene kennis van de zwaartekracht en haar wetten, die je natuurlijk op school geleerd hebt. Dit zijn twee sprekende voorbeelden van inductie.
Zie ook wat wij schreven over het tegengestelde begrip: Deductie.
In de electriciteit betekent inductie de opwekking der electriciteit, die in een geleider plaats vindt, als een electrische stroom of een magnetisch lichaam in zijn nabijheid begint te werken, of wanneer in het algemeen de electrische toestanden der nabijgelegen lichamen veranderen.
In 1831 ontdekte Faraday het verschijnsel, dat veranderingen van een electrischen stroom in een geleider electrischen stroom deden ontstaan in een naburigen geleider. Evenzo bleek bij proefnemingen, dat veranderingen van het magnetisch veld ten opzichte van een daarin aanwezigen stroomgeleider, in dezen geleider stroomveranderingen deden ontstaan. Hierop berust de werking van de belangrijkste electrische toestellen als dynamo’s, transformatoren, enz.
Op school heb je dit verschijnsel zeker wel gezien bij de inductieklos van Ruhmkorff.
