Wat is de betekenis van deductie?

Deductie verwijst naar het proces van redeneren waarbij specifieke conclusies worden getrokken vanuit algemene principes. Het is een vorm van logisch redeneren waarbij men van het algemene naar het specifieke gaat.

deductie - Zelfstandignaamwoord 1. het deduceren 2. (wiskunde) (logica): redenering waarbij men, uitgaande van het meer algemene, tot het bijzondere besluit Woordherkomst afgeleid van deduceren met het achtervoegsel -tie Antoniemen inductie Verwante begrippen premisse, conclusie, syllogisme, propositie,...

Deductie - het één uit het ander afleiden.

Deductie is een stap in een redenering waarbij uit een ware algemene uitspraak uitspraken worden afgeleid die in de algemene uitspraak besloten liggen. De afgeleide uitspraak is zelf ook waar, omdat hij door deductie uit een ware bewering is afgeleid. Deductie behoudt de waarheid van de premissen. Als de premissen waar zijn, is ook de afgeleide bew...

De theorievorming is voor een belangrijk deel een afgeleide van bepaalde veronderstellingen waarop verder wordt doorgeredeneerd en waaruit vervolgens bepaalde conclusies worden getrokken.

[Lat. deductio] 1. afleiding (uit het algemene tot het bijzondere); 2. aftrekking van een som.

Deductie, vertoog. In de Nederlandse geschiedenis zijn bekend: 1. de Deductie van François Vrancken, pensionaris van Gouda, waarin hij de soevereiniteit van de gewestelijke staten verdedigde (1587); 2. de Deductie over het stelsel van de militie, die Johan de → Witt als pensionaris van Dordrecht op 30.1.1651 voorlas in de → Grote Vergadering; 3. de...

(deduktie) afgeleide waarheid; gevolgtrekking

Een redenering is deductief als de conclusie op zodanige wijze uit de premissen wordt getrokken dat het ontkennen van de conclusie het ontkennen van de premissen inhoudt. Door vroegere filosofen en buiten de filosofie wordt ‘deductie’ echter minder strikt gebruikt. Zie ook dialoog logica, natuurlijke deductie.