Jullie hebt natuurlijk allemaal wel eens dennenappels gezocht of geplukt en ’t zal je dan ongetwijfeld opgevallen zijn, dat de nog groene dennenappels of sparrenkegels kleefden, er zat hars aan. Je weet wel, ’t is zo’n bruinachtige, kleverige, taaie substantie, die uit planten vloeit.
Vooral spreekt men van hars bij dennen. Tegenwoordig verkrijgt men de hars niet alleen meer als uitvloeisel van de bomen, maar veel meer als ’t overblijfsel van de terpentijnbereiding (zie aldaar).
Door de hars lang te koken, wordt ze een zeer taaie en vaste massa, die voor allerlei doeleinden gebruikt kan worden. Zo gebruikt men haar bij de verf- en lakbereiding en ook bij het lijmen van papier en het stroef maken van strijkstokken.
Daar, waar men een boom verwondt, wordt harsafscheiding sterk bevorderd. We zouden kunnen zeggen, dat bomen hun wonden door hars beschermen, evenals op een wond bij den mens een roofje komt te zitten.
Ook andere bomen dan de dennen scheiden harsen uit. Bij het afsterven van planten verteert de hars niet, ze blijft vrijwel onveranderd bewaard; barnsteen b.v. is zulke fossiele hars (zie ook: Amber en Fossiel).
