In Nederland kent men geen echte grotten. Wel zijn er enkele in Zuid Limburg, maar die zijn door mensenhanden gemaakt, doordat men steen uit den berg haalde en zodoende open ruimten in den berg kreeg.
Verreweg de meeste grotten komen in de kalksteen voor, doordat dit gesteente nogal gemakkelijk in water oplost. Wanneer een rivier tegen den rand van een kalkgebergte stroomt, dan zal ze niet ombuigen, maar in het gesteente verdwijnen. Daar lost het rivierwater dan de kalk op en er ontstaan de prachtigste grotten. Vaak komt het voor, dat we enige grotten boven elkander vinden. Dit is het gevolg daarvan, dat ’t gebergte omhoog rees, de rivier dus haar grot moest verlaten en lager weer een nieuwen doorgang moest boren.
Op sommige plaatsen in Duitsland, b.v. bij Warstein (bij Arnsberg), en in Frankrijk en Noord-Italië komen ze veelvuldig voor.
Zoals boven gezegd, vindt men de meeste grotten in de kalksteen (zo is b.v. ook de beroemde Blauwe Grot op Capri bij Napels een kalksteengrot). De bekende Fingal’sgrot op Staffa (ten Westen van Schotland) is een basaltsteengrot en de grot op de Canarische eilanden een lava-grot.
De grotten zijn zeer verschillend. Die van Postumia is 5 K.M. lang evenals de Planina-grot. Maar natuurlijk slaat Noord-Amerika het record. In de Mammoet-grot in Kentucky moet je 240 KAL achter elkaar kunnen wandelen.
