noemt men de kunst, om uit iemands handschrift zijn karakter af te leiden. Dit is een erg interessante studie, die in den laatsten tijd veel „opgang” maakt.
De graphologie is echter niet nieuw. Reeds in 1622 schreef de Italiaan Balbo een boek over de graphologie en de Franse geestelijke J.
H. Michon (overl. 1881) bouwde een heel stelsel op.Ook onze tijd kent verscheidene bekende graphologen, die wel een algemenen naam hebben. Verschillende grote zakenmensen —-maar zij wonen vooralsnog hoofdzakelijk in het buitenland — hebben tegenwoordig zelfs een grapholoog in dienst, die bij sollicitatiebrieven uit het handschrift het karakter van den sollicitant moet afleiden. Jammer, dat er juist de laatste jaren zoveel getikt wordt! Maar dan is er altijd nog de handtekening, die dan (voor een grapholoog) alles vertelt, wat de tikletter verzwijgt.
Ieder mens heeft zijn eigen handschrift, dat karakteristiek is voor hem. Zelfs wanneer hij poogt zó te schrijven, dat niemand zijn schrift kan herkennen — men noemt dit „zijn hand verdraaien” —, lukt dit nooit geheel en reeds menig misdrijf kon worden tot klaarheid gebracht, doordat men den bedrijver uit gevonden schrift kon identificeren. Voor de aardigheid laten we je hier enige lettervormen zien, die volgens de „deskundigen” op bepaalde karaktertrekken wijzen, tenzij de deskundigen het niet eens zijn — wat hier nogal eens vaak voorkomt.
Vooral de hoofdletter M wordt door den grapholoog als een heel belangrijke letter beschouwd, om het karakter geheel te onthullen.
De eerste opmerking, die de grapholoog bij de hoofdletter M maakt is, dat zij op twee heel verschillende manieren wordt geschreven, n.l. de aristocratische en de plebeïsche manier.
. Als je op een M stuit, die den vorm van een kleine letter heeft, dan kun je er zeker van zijn — zegt een „bekend grapholoog” — met een beschaafd en ontwikkeld mens te doen te hebben; de tweede M is die van de grote massa; toch komt zij ook in enkele meer ontwikkelde handschriften voor, doch alle ruwe, onontwikkelde, onhandige mensen gebruiken zeer stellig deze M.
Natuurlijk zijn er in deze beide soorten M’s nog heel wat variaties denkbaar. Kijk maar:
Dit is een heel grote, brede, hoge M. Het vonnis van den grapholoog over die m luidt: hoge M. een opschepperig karakter, dat bovendien veel te goed van vertrouwen is.
Eerste been het hoogste: wil graag een eerste plaats innemen.
Gelijke benen: geen eerzucht.
Laatste been het hoogste: heeft een steuntje (goedkeuring) nodig.
Middelste been lager dan de andere: ontevredenheid met het bestaan.
Middelste been hoger dan de andere: dol op roem en eer.
Middelste been te hoog: erg veel pretenties.
Middelste been te laag: zeer gesteld op stoffelijk voordeel, b.v. een koopjesjager.
M in aflopende trap: is niet tevreden over eigen verstand. Denkt niet hoog van zichzelf.
M in stijgende trap: grove eerzucht.
Ronde verbindingen: zachtheid.
Scherpe verbindingen: koppigheid.
Verbinding in het midden: geldzucht. De M hiernaast wijst op de volgende eigenschappen: ontwikkeld verstand, beschaafd type, maar een weinig hoogmoedig (hoog eerste been); bezit moed en zelfs overmoed (wijde benen), een beetje gereserveerd (rechtop), doch welwillend (ronde verbindingen).
Een verlegen mens (benen dicht bij elkaar), geen eerzucht (benen even hoog). Deze mens wil iets bereiken (stip aan het begin), maar wat? Hij heeft geen eerzucht en geen hoogmoed. Hij is een echte egoïst (grote krul, die als ’t ware alles naar zich toehaalt). Dus wat hij bereiken wil, is eenvoudig eigen plezier: lekker eten en drinken enz.
Nu wij je dit alles hebben verteld, zal je geen hoog idee van de graphologie hebben. Dat spijt ons. We hebben al gezegd, dat de deskundigen het veelal niet met elkaar eens zijn.
Voor de waarheid van het bovenstaande kunnen we dus natuurlijk in geen enkel opzicht instaan, we namen het, louter voor de aardigheid, over uit een bekend boekje op dit gebied. De bedoeling is alleen, dat je — zoals je natuurlijk onmiddellijk doet! — zelf je hoofdletter M gaat ontleden en elkaar eens fijn kunt honen over de vreselijke eigenschappen, die je meent te ontdekken!
En overigens — je weet nu, wat graphologie is en je begrijpt nu ook, wat een mooi vak het is, om in te kwakzalveren. Dat er natuurlijk ook wel een serieuze kant aan is, spreekt vanzelf, doch als je inziet, hoe moeilijk het is iemands karakter te begrijpen, als je hem dagen lang in levenden lijve bijwoont, zul je zeker ook begrijpen, dat het nog 10.000 maal zo moeilijk is dat karakter te begrijpen, als je alleen maar zijn schrift ziet, maar als altijd geldt ook hier: er zit toch wel wat in.
