Gideon. was een held uit het oude Israël, wiens boeiende geschiedenis je in den Bijbel kunt vinden (Richteren 6—8). Zijn naam betekent: „hij, die neervelt”. Hij was een zoon van Joas uit den stam van Manasse en woonde te Ophra aan de overzijde der Jordaan in den tijd, dat Israël van de invallen der Midianieten veel te lijden had. Door een engel kreeg hij van God de opdracht, tegen hen ten strijde te trekken.
Eerst roeide hij met zijn familie den dienst van Baal uit. Toen nu de Midianietische benden een inval deden in de vlakte van Esdrelon, verzamelde Gideon een leger, dat echter naar Gods oordeel veel te groot was. Hij zond nu alle lafhartigen weg, doch nog steeds bleven er te veel over. Hij wilde niet door overmacht overwinnen, doch met een kleinen troep, die met het ware Godsvertrouwen bezield was. Om zijn manschappen te beproeven leidde hij hen naar een rivier, waar zij moesten drinken. Degenen, die het zich te gemakkelijk maakten, verstiet hij en alleen hen, die zich in hun strijdlust den tijd niet gunden om neer te zitten, doch als een hond het water oplikten, nam hij met zich. Dit waren zijn 300 uitgelezen strijders, waarmee hij een groot vijandelijk leger versloeg.
In de gewone spreektaal noemt men nog steeds een klein uitgelezen troepje mensen, dat moedig tegen een grote overmacht optrekt, een Gideonsbende.
