Je hebt waarschijnlijk wel eens horen vertellen, dat het een of andere boek of muziekstuk classiek was en je wellicht afgevraagd, wat deze uitdrukking betekende.
Heel geleerd zegt men, dat een schrijver in den Romeinsen tijd classiek werd genoemd, omdat het een schrijver van de eerste klasse was. Jullie zoudt zeggen — als in de voetbalverslagen — dat hij een klasse beter is dan andere schrijvers. Het woord classiek dankt echter vermoedelijk zijn betekenis aan Servius Tullius (wie de Romeinse koningen kan opnoemen, weet, dat het een koning was), die de Romeinse burgers in 6 klassen had ingedeeld naar hun vermogen. En nu kwamen alle rijke lui in de eerste klasse en zo noemde men ze van zelf al „classiek”. Dat waren allemaal classici. Langzamerhand betekende het woord classicus dus deftig, goed, voornaam. Een classieke getuige was een goede getuige, een classiek schrijver dus een goed, voornaam schrijver.
En nu noemen wij de schrijvers, die een klasse op zichzelf zijn (zie weer het voetbal-verslag) dus classieke schrijvers. Dat waren schrijvers, die een mooien, beschaafden stijl hadden en wier werken van blijvende waarde waren. Zo komt het ook, dat in later eeuwen de schrijvers uit den bloeitijd van de Griekse en Romeinse letterkunde classieke schrijvers werden genoemd en men daarnaast in het algemeen alle werken classiek ging noemen, die in den loop der eeuwen hun waarde behielden en nog altijd gelezen worden, terwijl vele andere reeds lang zijn vergeten.
In de eerste plaats zijn dus b.v. classieke werken de gedichten van Homerus, Virgilius e.a.; in de tweede plaats b.v. boeken als Dante’s Goddelijke Comedie, de werken van Molière en Racine en Goethe’s Faust; verder voor ons land b.v. de grote werken van Vondel en ook wel de Camera Obscura van Hildebrand.
Classieke muziek noemt men muziek van oude, beroemde meesters, b.v. Beethoven, Bach, enz. in tegenstelling met moderne en nu minder bekende oude muziek.
