Jean Racine (1639—ri699) is een der grootste Franse treurspeldichters.
Hij werd geboren te La Ferté-Milon in het departement Aisne, studeerde eerst aan het Collége des Granges — een Jansenisten-instelling — en later te Parijs klassieke en speciaal Griekse letterkunde en wijdde verder zijn leven aan de dichtkunst.
Een tijdlang stond hij zeer in de gunst bij Lodewijk XIV, die hem eens voor een gedicht, getiteld „Les nymphes de la Seine”, dat Racine ter gelegenheid van ’s konings huwelijk gedicht had, 100 Louis d’or uitkeerde en later een pensioen verleende.
Als schrijver neemt Racine een geheel eigen plaats in. Zijn werk is de uiting van een voorname, harmonische persoonlijkheid. Hij was een waardig navolger der Griekse treurspeldichters, wier grondregels: eenheid van plaats, tijd en handeling hij streng in acht nam. Zijn stof ontleende hij vooral aan de Griekse mythologie.
Zijn 'bekendste werken zijn wel „Andromaque”, „Iphigénie” en „Phèdre”.
In 1673 werd Racine lid van de Académie, in 1677 trad hij in het huwelijk; hij leefde verder zeer afgezonderd van de wereld en hield zich bezig met godsdienstige bespiegelingen. Hij ontleende de stof van zijn treurspelen later niet meer aan de Griekse Godenleer maar aan den Bijbel. Zie o.a. Esther en Nathalie.
Lodewijk XIV benoemde den dichter in 1690 tot zijn secretaris en kamerjonker; tenslotte viel hij echter in ongenade door een geschrift over de ongunstige toestanden onder het Franse volk.
