Elias Anne Borger (1784—1820) was een Nederlands dichter, wiens naam je stellig wel eens zult hebben gehoord, al was ’t alleen maar op een wandeling in de buurt van Arnhem, waar op een heuvel bij Oosterbeek een oude boom staat (met een bank eronder), de Borgerboom genaamd. Hier zat de dichter Borger dikwijls uit te staren over den Rijn en hier moet hij ook zijn beroemde gedicht „Ode aan den Rijn” hebben geschreven.
Zijn godsdienstige geschriften (want hij was ook professor in de theologie) zijn lang zo beroemd niet geworden als „de Rijn”, waarvan je zeker wel allemaal de beginregels kent:
Zo rust dan eindlijk ’t ruwe Noorden Van hageljacht en stormgeloei, En rolt de Rijn weer langs zijn boorden, Ontslagen van de winterboei.
Wie de „Camera Obscura” van Hildebrand gelezen heeft, denkt hierbij onmiddellijk aan mevrouw Dorbeen, die, gewapend met een schaar, waarmee ze „de maat knipte”, het beroemde „Rijntje” reciteerde op het gezellig avondje bij de Stastoks. Als je dit grappige verhaal nog niet kent, moet je ’t maar eens lezen.
De „Ode aan den Rijn” zou stellig zó beroemd niet geworden zijn, als mevrouw Dorbeen haar niet onsterfelijk gemaakt had.
