Willem Bilderdijk (1756—1831) was een Nederlands rechtsgeleerde en dichter, tevens taalgeleerde en geschiedschrijver. Hij kreeg als kind een wond aan zijn voet, was hierdoor gedwongen veel thuis te zitten en zo kwam het, dat hij reeds in zijn jongenstijd verbazend veel boeken verslond.
Hij legde een enorme belangstelling voor allerlei takken van wetenschap aan den dag.Hij bestudeerde o.a. wiskunde, astronomie, geologie, geschiedenis, krijgskunde en de tekenkunst, oude en nieuwe talen, en hij legde zich al zeer jong op de dichtkunst toe.
Hij was een vurige aanhanger van het Oranjehuis, weshalve hij in 1795 werd verbannen en eerst in Brunswijk, daarna in Engeland woonde. In 1806 keerde hij, na door den Prins van eed en plicht ontslagen te zijn, naar zijn vaderland terug. Hij is de leermeester in de Nederlandse taal van koning Lodewijk Napoleon geweest. Na diens vertrek brak voor hem zowel geestelijk als stoffelijk een moeilijke tijd aan. Hij had een zeer eigenaardig karakter, waardoor zijn beste vrienden hem tenslotte verlieten.
Zijn tweede vrouw (Kath. Wilh. Schweickhardt) was een begaafde dichteres.
Hij schreef een aantal gedichten. Zijn dichterlijke nalatenschap bestond uit ongeveer 300.000 regels. Van zijn gedichten noemen we allereerst Ziekten der Geleerden, Het Buitenleven, Vaderlandse Oranjezucht, Hollands Verlossinge. Ook schreef hij een Geschiedenis des Vaderlands.
