(Eros in Griekenland), de god der liefde in het oude Rome. Hij wordt in allerlei verschillende gestalten afgebeeld, ook dikwijls als een klein, dik engeltje, gewapend met pijl en boog, en wordt ook Cupido genoemd.
Denk maar aan het schalkse versje van Adama van Scheltema:
Cupido’tje, speelgenootje, Ach, wat schoot je weer bezij!
Altijd zeilt je scherpe pijltje Juist mijn kloppend hart voorbij...
of aan het bekende lied van het waaiertje van Manna de Wijs-Mouton, waarin verteld wordt, hoe op een ouderwets waaiertje, dat een nichtje van haar tante present krijgt, amourtjes staan afgebeeld, die met hun pijltjes recht in de jonge hartjes van de meisjes schieten.
Maar tante zelf was nooit door Cupido getroffen, omdat zij links was en dus haar waaiertje juist vóór heur hart hield!
Aan de figuur van Amor is ook nog een diepzinniger verhaal verbonden dan deze grapjes en wel de schone mythe van Amor en Psyche, de laatste een personificatie van de menselijke ziel.
Een koning — zo vertelt dit oude verhaal — had drie dochters, waarvan Psyche, een mooi meisje met vlindervleugelen, de jongste was. Zij wekte de liefde op van Amor, die haar, zonder zich in stoffelijke gedaante aan haar te vertonen, meevoerde naar een heerlijk schoon en eenzaam oord. Psyche’s zusters, die nieuwsgieriger waren dan zij zelf, drongen er bij haar op aan, dat zij verlangen zou, Amors gestalte te zien en eens, toen hij sliep, kwam zij, tegen zijn verbod in, nader om hem te aanschouwen. Maar een druppel olie uit de lamp, die zij in de hand hield, viel daarbij op zijn schouder. Amor werd wakker en verliet haar.
